Ο Θεός είναι μεγάλος…
Είναι όλο ένα τεράστιο λάθος. Διαβάζω στα blogs για τη φρίκη, την αιματοχυσία και τα τρομαγμένα μάτια των παιδιών και των μανάδων τους που ζουν κάθε μέρα τον εφιάλτη. Για ποια καλύτερη ζωή και ποια ανθρώπινα δικαιώματα μαχόμαστε εμείς όταν δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τα αυτονόητα. Τα βασικά. Θλίβομαι παρατηρώντας τις εξελίξεις και θλίβομαι γιατί σε αντίθεση με τα όσα θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, από τον άνθρωπο πηγάζει η μεγαλύτερη οδύνη.
Από την Αθηνά Γκαντήραγα
Ψυχική οδύνη αλλά και ωδίνες που φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Γιατί την ώρα της γέννας ποια μάνα μπορεί να φανταστεί ότι το παιδί της θα είναι ικανό να σκοτώσει ανελέητα ένα άλλο μωρό; Ένα παιδί κοιτώντας το στα μάτια, λέγοντας ο Αλλάχ είναι μεγάλος;
Ωδίνες για τον τοκετό που σου σκίζει τα σωθικά και μονολογείς μέσα σου ναι, γεννιέται η ελπίδα. Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Οι νέες γενιές δε θα επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος. Και όμως να, αυτό είναι το λάθος. Το τεράστιο λάθος. Με όπλα την ενημέρωση και την παιδεία, την αγάπη, την ευτυχία και τις αξίες ο άνθρωπος έχασε τη μάχη και τον πόλεμο. Και χρησιμοποιεί τα άλλα όπλα αυτά που τον κάνουν μικρό και τιποτένιο, μικρότερο από το πιο μικρό μυρμήγκι που περπατάει στη γη. Γιατί αυτό θέλει να είναι. Γιατί αυτό του αξίζει να είναι.
Και αυτός ο άνθρωπος που σκοτώνει εν ψυχρώ το μωρό, αυτός θα πάει στην οικογένειά του και θα κοιτάξει τα παιδιά του. Και δε θα ντρέπεται. Γιατί έτσι τον προγραμμάτισαν. Γιατί έτσι του πήραν την ψυχή και του είπαν ξέχνα την αγάπη, τη γαλήνη και την ευτυχία και βγάλε από μέσα σου το χειρότερό σου εαυτό, τα πιο βίαια συναισθήματα που μπορείς. Αυτά που θα σε κάνουν σιχαμένο, ξιπασμένο, αιματοβαμμένο. Αυτά. Αυτή την εικόνα σου αξίζει να ζωγραφίσεις στα μάτια των παιδιών σου. Αυτή την εικόνα να βλέπουν και να σε θυμούνται. Και να σε λυπούνται που είχες μια ευκαιρία να ζήσεις τη ζωή σου και εσύ τη χαράμισες.
Γιατί σε έπεισαν ότι ο Θεός, ο δικός σου Θεός, ο Αλλάχ η όπως αλλιώς θέλεις να τον ονομάζεις, είναι μεγάλος και συγχωρεί. Αλλά εσύ θα μπορέσεις να συγχωρέσεις τον εαυτό σου για όλες τις ακαθαρσίες της ψυχής σου; Εσύ θα μπορέσεις να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ χωρίς εφιάλτες για τους εφιάλτες που σκορπάς στην ανθρωπότητα; Και αυτή η μάνα που είδε το παιδί της μέσα στα αίματα, που πέρασε όλες τις ωδίνες για να το φέρει στον κόσμο… αυτή η οικογένεια που ξεκληρίστηκε και δεν έχει ελπίδα, αυτοί οι άνθρωποι που περιφέρονται σαν σκιές και ζουν σαν ζωντανοί νεκροί… άραγε δε στοιχειώνουν τα όνειρά σου;
“Αττίλας”, “κλάδος ελιάς”, “πηγή ειρήνης” ; Στα αλήθεια δεν ντρέπεσαι; Λέγεσαι άνθρωπος εσύ; Δε μπορεί. Είναι ένα τεράστιο λάθος. Ένα λάθος επιμένεις να το κάνεις κια να το ξανακάνεις και αυτό να σε κάνει μη άνθρωπο. Αυτό που δε σου είπαν όμως είναι ότι ο Θεός είναι εκεί που είναι η συνείδησή σου. Αυτή που σε αφήνει ή δε σε αφήνει κάθε βράδυ να κοιμηθείς. Αυτή που έχεις θάψει και που βρίσκει τρόπο να έρχεται σαν αγέρας και να χαϊδεύει τη χαμένη σου ύπαρξη. Θεός είναι η διάνοιά σου που έχεις και δεν την ακολουθείς και αφήνεις τους άλλους να ορίζουν τη δική σου ζωή και να σε κάνουν ψυχρό εκτελεστή. Είναι όλα ένα λάθος και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Απλά τώρα έχουμε το ίντερνετ εκτός από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Έχουμε και έγχρωμες ψηφιακές φωτογραφίες εκτός από ασπρόμαυρες. Αλλά η ιστορία είναι ίδια και γράφεται με τα ίδια μελανά χρώματα. Θεέ μου πόσο μεγάλους μας έφτιαξες και πόσο μικροί γινόμαστε; Σιωπή.
Άνθρωπε αγάπα τη φωτιά σταμάτα
και τη δύναμή σου δώσ’τη στην ψυχή σου…
